Het leven van een fietsendief gaat niet over rozen

Nadat ik zaterdag van 3 tot 6 mijn verhaal heb zitten typen ben ik naar huis gegaan om van mijn weekend te gaan genieten. De heren zaten thuis lekker te relaxen voor de tv want vanavond werd er niet gekookt, nee we gingen uit eten. En wel met de groep waarmee we deze hele week de elective course hadden gehad. Om 8 uur stonden we voor het Bierlokaal waar we gezamelijk een hapje zouden eten maar deze was vol en wij hadden niet gereserveerd. Ook valt op dat er meer mensen zijn dan alleen de deelnemers aan de elective course. Dit vind ik alweer een tegenvaller want we hadden net zo’n leuk groepie. Toch gaan we maar mee om te gaan eten bij de pizzaria. Het was toch nog best gezellig omdat iedereen van onze groep er volgens mij het zelfde over dacht en zo kwamen we toch nog bij elkaar te zitten. Hierna was er een feest bij Sean. Een cocktailparty. Hier wisten wij niets van maar onder het motto, hun met ons eten, wij met hun drinken liepen we onnozel als we zijn gezellig met de grote groep mee naar het huis van Sean. Iedereen moest 5 euro lappen en de koelkast ging voor je open. Ze hadden enkele fijne cocktailtjes klaar gemaakt. Maar aangezien de groep behoorlijk groter was dan verwacht kwam er al snel een eind aan de drank voorraad. En aangezien Tobias en ik het toch al niet zo heel best aan kunnen om altijd maar met al die externals bij elkaar te zitten hebben we onze fahrrad in de hoogste versnelling geschakeld en zijn we mooi met z’n 2en naar Tivoli gegaan. Dit stukje Dornbirn is nog niet ondekt door de externals en we kunnen hier dan ook lekker rustig zitten en andere mensen leren kennen. Na een tijdje begint Gerard te bellen, ze zijn allemaal naar Mr. John’s gegaan en aangezien in Tivoli de laatste ronde in was gegaan gaan wij die kant ook maar op. Buiten aangekomen probeert Tobias zijn fietsslot open te krijgen maar dat werkt niet helemaal. En dat net op het moment dat ik op het goede idee was gekomen om onze fietsen aan elkaar te zetten. Ik ben dan degene die definitief het sleuteltje breekt als ik het slot nog open probeer te krijgen. Tobias vraagt binnen nog even of er mensen zijn die een slot kunnen mollen en dat was niet aan dovemans oren gevraagd. We krijgen hulp van enkele kroeggasten die zonder enige moeite het ene na het andere tangetje uit hun kofferbak vissen. Haha, volgens mij zijn het allemaal inbrekers concluderen we. Maar ook hun krijgen het slot van 2 euro van de action niet kapot. We besluiten onze fietsen niet in het donkere steegje bij Tivoli te laten staan maar op het drukkere marktplein te zetten. Al lopend met de fietsen aan elkaar vast en de meeste lol hebbend wandelen we richting het centrum terwijl we onderweg veel bekijks hebben. Als we de fietsen in het centrum hebben geplant gaan we bij Mr. John’s naar binnen. Ja hoor daar zijn de idiote hollanders ook weer zie je iedereen kijken. Hello Mr. Uutzetter klinkt het. Ja blij als ik elke keer weer ieders achternaam noemde moet ik het nu zelf lijden haha. Mr. Uutzetter hier en mr. Uutzetter daar. Het is een fijn feestje waar we midden in vallen. Maar aan alles komt een einde dus ook aan de avond bij Mr. John’s. We lopen nog via de Innauer, die al gesloten is richting Seans huis. Hier is niets meer te drinken maar dat neemt niet weg dat de nederlanders daar wel een oplossing voor hebben. Sean woont boven een restaurant en laten ze nu net daar snachts een doos vol met flessen wijn hebben bezorgt. Roderick sjouwt de doos naar boven en ik ben degene die hem wel open durft te maken haha. We moeten van Sean de doos weer naar beneden brengen en dat is dan ook de reden om de wandeling naar huis maar in te zetten. Gerard fietst vooruit en krijgt de opdracht mee dat hij tosties klaar moet maken want de 2 corpulente nederlanders die de namen Tobias en Han dragen hebben weer eens honger haha. Maar als wij na onze brute wandeling eindelijk thuis aankomen ligt Gerard al te slapen. Heey dat was niet de afspraak hè. Tobias begint als een wilde kaas te schaven en als hij daarbij ook nog even een stuk van zijn hand meeneemt besluiten we onze honger maar tot morgen uit te stellen en te gaan slapen. Zondag: We worden iets na het middaguur wakker en het is een enorme chaos in huis. Overal ligt kaas. Dit ruimen we een beetje op en dan besluiten Tobias en ik maar richting het centrum te wandelen want we moeten onze fietsen ook nog ophalen. We vertrekken met een rugzakje met gereedschap waaronder ook het zakmes van Tobias’ tante Janet. Deze komt dus toch nog mooi even van pas. We staan een uur te kloten met dat slot maar dat is met geen mogelijkheid los te krijgen. In de bakkerij staat een vrouw in de etalage te bellen, verder kijken er enorm veel mensen wat we wel niet aan het doen zijn. Ook blijven er nog 2 gasten staan die net doen alsof ze de politie bellen. Nur spaß! Jaja, spaß voor jou misschien, wij zijn er net zo flauw van! Begint het ook nog eens te regenen. Ja bekijk het maar, we gaan wel lopen met de fietsen. Thuis aangekomen zijn we doorweekt van de regen. Tobias doorzoekt de kelder van Georg, die toch niet thuis is. Enkele zaagjes maar niets bruikbaars. Ik begin met een mes op dat slot te rammen maar dat schiet niet echt op. Ik geef het op, we moeten via via maar aan een tang zien te komen die het slot door kan knippen. Tobias vindt een enorm lompe waterpomptang en begint hiermee het slot dat van gietijzer is te verpulveren. Dat was de oplossing. Er blijft een klein hoopje ijzer over maar de krachtpatser uit Vjenne heeft in ieder geval zijn slot los. Ondertussen is het al 5 uur geworden dus naar school gaan we savonds maar want dat heeft nu geen nut meer. Tobias kookt, we eten vroeg en gaan savonds naar school. Op school slingeren we Delta Fm ook nog even aan. Tom is live aan de band in Oostenrijk. Ook vragen we net als de week ervoor een plaatje aan. Vorige week was het Jan Smit omdat we trots op deze mans nieuwe verovering zijn. Deze week krijgen we weer Jan Smit te horen maar ook vraag ik nog even een plaatje voor Gerard Hes, de beste vrachtwagenchauffeur van het noordelijk halfrond aan. Natuurlijk is dit Henk Wijngaard met Het Zwarte Asfalt. Tegen 10 uur gaan we naar huis maar bij het uitlopen van de school komt Gerard groepsgenoten tegen. Ze zijn nog steeds met het businessplan aan het werk. Gerard moet blijven en helpen haha. Ben je mooi klaar mee op zondagavond om 10 uur. Thuis begin ik maar aan de grote schoonmaak en als ik de afwas net aan kant heb komt Gerard thuis die dan nog even de theedoek ter hande neemt en alles afdroogt. Gerard droomt er al lang van om een volkszanger te worden en zondagavond na het afdrogen pakken we dan door. De eerste clip van de zingende vuilnisman wordt opgenomen. Je kunt aan de beelden wel zien dat we ons wel vermaken. Deze nieuwe Boney M. wordt door zijn managers Tobias en Han, tevens achtergronddansers en instrumentaal begeleiders helemaal leeggemolken want hij hoeft er natuurlijk zelf niet wat aan te verdienen, het is uiteindelijk zijn hobby en droom die wij verwezelijken haha. Tegen half 12 gaat aan de Beckenhag 22 het licht uit. Maandag: Om 8 uur begint onze week weer. Deze week hebben we les van een Nederlander. Hij komt van de school van Roderick. De HAN, Hogeschool Arnhem en Nijmegen. De man bewijst wel weer dat Nederlanders toch wel een eigenaardig volkje is. Hij is de enige leraar die vertikt om in pak les te geven. Ook weet hij compleet niets van de lesstof en geeft dit ook openlijk toe, hier kan hij overigens niet echt veel aan doen want hij is pas 2 weken hiervoor benaderd omdat een andere leraar ernstig ziek was geworden. Hij neemt ook gewoon terwijl hij les aan het geven is de telefoon op haha. De pauzes zijn ook veel langer dan bij andere leraren. De meeste studenten trekken de conclusie dat ze best in Nederland les zouden willen volgen. Het gaat er lekker relaxt aan toe haha. Maar na de les ga ik maar eens aan het werk met ons businessplan want daar had ik vorige week niet veel tijd voor gehad. De 2 Oostenrijkse dames hadden al een flink stuk werk afgeleverd maar toen ik er op aan het kijken kwam hadden ze er toch wel enorme bokken in zitten. Deze er een beetje proberen uit te halen en alles maar opgestuurd naar mijn groepsgenoten. Het blijft allemaal een beetje onduidelijk en alle studenten beginnen een beetje te morren. Je bent straks elkaar concurrenten in de simulatie maar we gaan bij elkaar te rade om onduidelijkheden op te lossen. We denken er over om ons aan te gaan melden voor een extra Elective Course. Dit omdat er wel veel onduidelijkheid is met dit businessplan verhaal en als we die niet halen kost ons dat 7 punten. Met een elective course erbij pakken we dan weer 6 punten terug. Misschien is het wel helemaal niet noodzakelijk maar we gaan het toch maar even navragen of dat nog mogelijk is. Savonds kook ik want ik heb geen tijd om af te wassen omdat we savonds aan het werk gaan met ons groep van Intercultural Communication. We moeten een bedrijf opzetten in Zuid Amerika. Mogen zelf het land uitkiezen. Uiteindelijk is het Chili geworden omdat dit land de beste economische cijfers en andere belangrijke factoren heeft. Als we bijna klaar zijn met onze presentatie komen Tobias en Gerard ook op school. Ze hebben een film gekeken bij Herman en Marnick. Tegen middernacht gaan we naar huis. Dinsdag: Om 10 uur moet ik weer op school zijn om met mijn groep te werken aan ons Business Plan. Na een lange dag van noeste arbeid hebben we savonds ook nog duits. Hier doen we bijna niets meer, iedere week is er een presentatie en veel meer dan luisteren doen we dan ook niet. Xenia, de russische dame uit onze groep houdt een presentatie over hoe slecht het is om te roken. Nu was ik er toch behoorlijk van overtuigd dat ik haar nog geen week geleden had zien roken in Mr. John’s dus bijdehand als ik ben gooi ik haar dat even voor de voeten. Ja klopt, ze was net een paar dagen geleden gestopt beweert ze haha. Oke goed bezig haha. Na de les hangen we nog even op internet en fietsen op huis aan. Terwijl we op de fiets zitten smst 1 van de poolse dames dat ze zich verveeld en dat er bij haar thuis weer mensen gaan zuipen en ze daar geen zin in heeft. Tobias, die deze avond de maaltijd weer gaat bereiden vindt het prima dat ze mee eet. Zo gebeurt het dan ook. Enkele minuten later belt ze en staat ze vlak bij ons huis maarja, het is een blijft een dame en de stereotype dames hebben het richtingsgevoel van een koelkast dus moet ik de fahrrad nog weer van stal halen. Die gekke pool is alleen een beetje energieker dan wij. Wij willen namelijk na het eten gewoon even rustig uitbuiken en zij wil een dvd kijken of andere onzin. We hangen een beetje in de keuken en ouwehoeren slap. We laten haar André Hazes horen en een stukje van de dvd “Zij gelooft in mij” zien. Na een tijdje heeft de Poolse dame wel door dat wij vanavond niet in zijn voor enige activiteiten behalve een beetje lam op de bank hangen. Ze verzoekt me dan ook om haar naar huis te brengen. Niets vermoedend fiets ik richting de Hatlerstraße waar deze dame woont. Als we voor het stoplicht staan te wachten wijst ze me er op dat we beter rechtsaf kunnen gaan. Wij fietsen namelijk altijd heel Dornbirn door om aan de Hatlerstraße te komen. We gaan fietsen zoals die gekke pool bij mij achterop de fiets beweert te fietsen en we zijn er binnen een paar tellen. Sjonge jonge, daar sta je dan, het richtingsgevoel van een koelkast is dus ook aardig op mij van toepassing. Wij fietsen normaal minimaal 10 tot 15 minuten, blijken ze op nog geen 5 minuten fietsen te wonen. Tijdens het fietsen vraag ik haar ook nog waarom ze niet ter communie gingen in de kerk. Ze gingen alleen ter communie als ze “clean” waren. Maar om weer “clean” te worden moeten ze eerst biechten. En dat willen ze hier in Oostenrijk niet doen. Ik vraag haar wat ze zoal verstaan onder iets fout doen waardoor ze niet meer “clean” zijn. Nou, een keer heel erg dronken zijn, of mensen verkeerd inschatten of slecht over mensen denken zorgt er al voor dat ze niet meer “clean” zijn. Haha, oke, als ik daar dus ook aan zou doen kon ik van biechten wel een dagtaak maken. Een keer flink vloeken of iemand een irritante etter vinden komt namelijk nog wel eens voor bij mij haha. Ik vertel haar dat het biechten in Nederland wel is afgeschaft en dat ik waarschijnlijk uitgelachen wordt als ik ga biechten bij een pastoor. Na dit gesprek keer ik weer een stukje wijzer huiswaarts. Eenmaal weer thuis gaan de heren plat omdat ze de volgende dag er vroeg uit moeten/willen om aan hun Business Plan te werken. Ik lees nog een stukkie uit de nummers 14 die Tom allemaal heeft achtergelaten. Hier staan toch prachtige verhalen in. Woensdag: Tegen 12 uur had ik mijn wekker gezet maar ik was al een tijdje eerder wakker. Ze beginnen vlak bij ons te bouwen en dat zorgt voor het nodige kabaal. Gerard vertrekt wel netjes om 10 uur naar school zoals hij zich had voorgenomen, Tobias wou ook naar school maar die komt ook niet voor de middag zijn nest uit. Tegen die tijd vind ik het ook mooi geweest in mijn bed. Om 13.00 uur gaan we weer bezig voor onze presentatie van Intercultural Communication. We weten nog niet eens zeker dat we donderdag wel moeten presenteren maargoed, laten we er maar voor zorgen dat we het af hebben voor het geval dat... Op school bereikt ons het bericht dat we weer cijfers terug hebben. Voor de eerste Elective Course van Mr. Moff hebben we het cijfer van ons Individual Paper terug. Ik kon een 8,5 bijschrijven. Net zo mooy dus! Ook Mr. Freeman van de Elective Course van vorige week heeft cijfers opgestuurd. Hiervoor een 8,6 gekregen. Dit is dan wel een goed cijfer, toch was het het laagste cijfer van de nederlanders uit Emmen. Mijn klasgenoten van die les vermoeden dat ik misschien wel te veel heb gesproken. Dat zou natuurlijk goed kunnen met dat geschreeuw van Mr..... en Ms..... van mij haha. Even later krijg ik een emailtje van Tanya uit Konstanz dat ze het eerste weekend van december een feestje willen houden. Nou prima, ik ben wel van de partij natuurlijk. Even later begint Martina, ook uit Konstanz, ook nog te zeuren dat we dit weekend naar St. Gallen moeten gaan. Federica geeft een feestje. Sjonge, het kan niet op in eens. Mooie cijfers binnen gekregen en mooie feesten voor de boeg. Hierna besluiten we naar huis te gaan om wat te gaan eten. Na het eten vertrekken we weer naar school waar een Fair gehouden wordt voor de Oostenrijkse studenten die misschien naar het buitenland willen. Nou, ik had me er niet voor aangemeld om mijn school te vertegenwoordigen maar dat was maar goed ook. Er waren wel geteld 5 Oostenrijkse studenten geweest en bijna alle externals hadden er gezeten om hun school te vertegenwoordigen. Hierna besluiten we om met de nederlanders (Roderick, Pepijn, Tim, Tobias en Gerard) op zoek te gaan naar een zaak waar ze de wedstrijd van het nederlands elftal uitzenden. Na enkele gokkantoren te hebben bezocht komen we bij Tivoli terecht. We krijgen het niet voor elkaar om voetbal op tv te krijgen. Dan maar gewoon gezellig een biertje drinken. Als we na een tijdje thuis aankomen gaat het feest hier ongeminderd verder! De radio staat op 10. De buttertoast, droge worst en koekjes hebben een hoge doorloopsnelheid. Maar aan alles komt een einde dus gaat rond half 2 het licht wederom uit. Donderdag: Bijna niets gedaan, laat uit bed. Half uur voor de les van Natasha Doshi ga ik naar school om met mijn groepsgenoten de presentatie voor Intercultural Communication voor te bereiden. Helaas is er verder niemand op school. Tobias moet lopend naar school want hij gaat vanavond naar Spanje. Hij gaat hier heen met zijn pa voor zaken. Hij loopt er netjes gekleed bij op school en hij heeft ook nog eens een koffer bij zich dus hij is bijna een attractie. Iedereen is nieuwsgierig wat hij gaat doen. Halverwege de les verlaat hij ons dan ook om zijn trein te halen. Tijdens de les van Doshi hou ik me maar weer aardig op de achtergrond. Toch kan ik het niet helemaal laten om even een gewaagde opmerking te maken. We hadden net een film gekeken met heel veel stereotypische eigenschappen erin. Doshi vraagt wie dat wel eens heeft meegemaakt in werkelijkheid. De Amerikanen beginnen te discussieren en houden dat een tijdje vol. Ik zeg tegen de man uit Kameroen naast me dat dit ook wel stereotypisch is dat die Amerikanen weer het hardste schreeuwen. Hij moet lachen en dat resulteert erin dat ik moet zeggen wat ik net tegen hem had gezegt. Oei!!! Als blikken konden doden hadden deze Amerikanen me vermoord. Han je bent Lomp zegt 1 van de Amerikanen, dat kan ik natuurlijk wel weer waarderen. Pepijn is namelijk begonnen met het verspreiden van het woord Lomp onder de verschillende nationaliteiten. Hierna moet ik ook nog eens uitleggen wat het woord Lomp is haha. Sean, de Ier, voegd hier aan toe dat alle Nederlanders Lomp zijn. Het zal allemaal wel. Doschi begint weer aardig aggressief te kijken dus ik mijd de rest van de discussie maar weer. Na de les gaan we naar ons huis om het weekend in te luiden. Herman en Marnick komen ook en Roderick, Pepijn en Tim komen ook. Het is wel even gezellig met Hazes op de achtergrond. We besluiten een Nederlandse avond te organiseren. We vertrekken na een tijdje met elkaar richting de Tivoli waar we de avond ervoor ook hadden gezeten. Ongekend, ik loop niets vermoedend binnen zitten bijna alle externals daar. Sjonge jonge, daar gaat het rustige kroegje. Nu zitten ook hier alle externals al. Weg rust haha. Het is wel een gezellig avondje. De kroegbaas waar ik al een band mee heb door onze voorliefde voor U2 vroeg me nog even of het was gelukt met ons slot. Gelukkig is er nog wel een plekkie vrij aan de bar zodat we niet bij al die externals moeten zitten. Wel zijn die verrotte fototoestellen weer overal en nergens. Genoeg fotomateriaal weer dus van deze avond. Als in Tivoli de bel voor de laatste ronde weer heeft geklonken besluiten we door te gaan naar de Innauer. Hier sta ik de hele avond met Roderick. De rest van de externals staan allemaal een beetje vooraan op de dansvloer. Wij staan mooi aan de bar. Wederom zijn er wel weer aardig leuke dames te spotten maar bij een beetje rondkijken blijft het zoals gewoonlijk weer. Als de Innauer leegstroomt gaan wij er ook van door maar natuurlijk nog niet met de intentie om te gaan slapen. We gaan naar de Hatlerstraße. In de keuken van Roderick drinken we nog een biertje en ik wek, wat een etter ben ik ook, de Poolse dames nog even door heel hard Koervamatz in hun slaapkamer te schreeuwen haha. Die Polen kunnen er nog om lachen ook. Als ze toch zoiets bij mij hadden geflikt had ik er vast niet om gelachen. We slijten de uurtjes aan de keukentafel met niets doen en dronkenmanspraat. Ondertussen komt Effe ook nog thuis. Zijn achternaam lijkt op Frikandel en zo noem ik hem dan ook altijd maar. Hij eet een bordje met Noodles en gaat slapen. Goed voorbeeld doet goed volgen want Roderick en ik maken er ook een eind aan. Aan de avond wel te verstaan. Ik bespring mijn stalen ros weer en ben via de nieuwe route in 5 minuten thuis. De vogels fluiten alweer dus dat de 5 al op de klok staat verwonderd me dan ook niets. Vrijdag: Na een lange avond volgt een lange nacht. Tegen 1 uur ben ik eruit maar niet veel later kruip ik er fijn weer in. Die gekke pool smst me de oren van de kop af dat ik wakker moet worden. Haha, ja ik had haar vanacht natuurlijk wakker gemaakt en nu ben ik de pisang. Tegen 5 uur belt Gerard, we gaan vanavond bij Herman en Marnick eten. Hun hebben een frituurpan mee en die was nog niet gebruikt dus dat moest vanavond maar even gebeuren. Gerard bakt de wereldberoemde Mc Varenkamp. Na het eten smeer ik hem naar school waar ik nu nog zit om mijn verhaal te typen. Net de andere Poolse dame nog wel even gesproken. Ze kon er wel om lachen wat er allemaal was gebeurt zegt ze haha. Het zal allemaal best. Ook is er nu een feest aan de gang in het Kolpinghaus. Wij moesten ook maar komen. Ik heb vriendelijk bedankt! Morgen misschien naar St. Gallen maar of dat doorgaat betwijfel ik want de Italiaanse dames willen wel dat we langskomen maar de dame bij wie het feestje is zit er niet echt op te wachten volgens mij. En om nu voor een avondje stappen weer een hostel te moeten boeken is financieel gezien ook weer iets te veel van het goede. We zullen wel weer zien wat de toekomst brengt. Wat een wijze woorden weer, het wordt weer hoog tijd dat ik stop met typen. Ondertussen is Gerard ook aangekomen op school en we gaan zo maar richting huis. Ik ben nog steeds bezig met het uploaden van de flimpjes van de zingende vuilnisman maar dat wil nog niet echt vlotten. Wel heb ik ondertussen enkele foto’s toe kunnen voegen aan mijn album. Hieronder dan ook de link. Ik zeg: Toedeledokie!

http://www.mijnalbum.nl/Album=PLXAPHUJ