Van terrorist tot pannekoek, Konstanz tot Dornbirn

Na mijn verhaal afgelopen dinsdag te hebben geplaatst heb ik nog even met Gerard de route besproken die we zaterdag gaan rijden. Ik laat Gerard weten blindelings op zijn ervaring te vertrouwen en dat hij maar moet bepalen waar we langs gaan!
Woensdag: Gerard heeft vanmorgen een oudere man uit zijn douche zien komen, hij vermoedt dat het een zwerver is haha. Niet veel bijzonders op school, beetje geinternet en daarna met Martina en een paar andere dames mee in de auto naar het Wohnheim. Ze scheurt best in dat karretje. Net zo lachen! Overigens kun je volgens mij sneller lopend gaan maar dat boeit de dames weinig. Ze gaan ´s middags met een grote groep naar het strand. Ik wil natuurlijk wel mee maar de rest van de heren verkiest strijken boven een middagje strand met een groep mooie vrouwen. Helaas, dan ga ik maar voor een powernap. Even een paar uurtjes de ogen dicht. ´s avonds even een broodje gegeten maar daar hadden we niet genoeg aan, er worden nog even een paar pizza´s gehaald bij de Plus-markt. Het valt ons allemaal op dat we steeds meer gaan eten. Ik kom straks net zo tonnetje rond thuis vrees ik. Morgen moeten we pannekoeken bakken voor een grote groep. Zal wat worden haha. Nu naar de Cocktailbar met Gerard, Marnick, Lianne, Caroline en Tanya. Het was er net zo knetterdruk maar wel weer heel gezellig. Nog even met enkele mooie dames staan praten maar volgens mij wordt dat niet zo gewaardeerd door Tanya. “Muttie is watching me” lijkt het wel. Gerard en Marnick hebben ondertussen de Cocktailbar verlaten. Hoe het toch komt dat ik nooit ergens als eerste vertrek weet ik ook niet maar ik heb volgens mij de loper van iedere kroeg waardoor ik altijd moet afsluiten. Fernando komt ook nog binnen. Het is zijn laatste avond met ons want hij vertrekt morgen voor een paar dagen naar Parijs. Hij heeft al enorm veel lessen gemist. Zijn certificaat kan hij dan ook alwel vergeten. Het wordt dus nog laat want de laatste drankjes samen moeten wel smaken natuurlijk. Ik verlaat samen met de Lianne, Caroline en Tanya de Cocktailbar. Natuurlijk behoren we weer tot de laatsten in de bar. Teruglopend naar huis komen we er achter dat het er voor ons al bijna op zit in Konstanz. Best balen want het is er enorm gaaf!
Donderdag: Deze morgen heb ik een toets en een presentatie. Beide gaan aardig goed. Presentatie ging zelf goed, tenminste zo werd hij beoordeeld door de groepsgenoten. We krijgen ons certificaat vanmorgen ook. We mogen helaas maar 5 ECTS invullen. We zeuren nog wel even voor ons 6e punt maar dat kunnen we vergeten. ´s middags gaan we boodschappen doen. Voor 50 euro aan boodschappen. Terwijl de zakjes meel maar 25 eurocent kosten. We hebben werkelijk voor een heel weeshuis. Ik vermoed dat we het hele Wohnheim van pannekoeken kunnen voorzien. Samen met Herman ben ik de hele middag bezig om allerlei soorten groenten, vlees en fruit in stukjes te snijden. Herman maakt beslag. Tegen 6 uur bakken we voor ons zelf een paar pannekoeken. De test. Maar ze mislukken eigenlijk best wel. Hoe kan dit nu weer? We kunnen toch wel pannekoeken bakken? Even met moeders bellen. Wat doen we verkeerd? Sowieso in olie bakken en misschien meer eieren. Het uur van de waarheid. De dames (Martina, Federica, Federica en Magda) zitten in de keuken. Tafeltje is netjes gedekt. We beginnen met bakken. Ik gooi steeds beslag in de pan. Herman en Marnick vullen vlees, groentes en fruit aan en Gerard is de controleur in ons gezelschap. De dames staan verbaasd te kijken hoe we alles maken. De pannekoeken zijn werkelijk nog heel goed ook. Deze kookpitten worden ook warmer, misschien ligt het daar ook wel aan. Maar we gaan als een speer haha en de dames vinden het werkelijk fantastisch. Ondertussen hebben we wel meer dan de helft van ons beslag en nog niet geopende pakken met meel over. Ook de extra ingredienten voor op de pannekoek hebben we nog niet half op. Ondertussen zijn er al wel meer mensen in Wohnheim A gekomen om onze kunsten te aanschouwen. Herman en ik hangen de pan in de wilgen. Er staan nog heel veel pannekoeken op tafel. Gerard en Marnick bakken er nog een paar maar houden het ook al snel voor gezien. De mensen die onze kunsten kwamen aanschouwen hebben ook een paar stukjes geprobeerd en willen morgen eigenlijk ook pannekoeken. Morgen moeten we dus weer!
Het blijft nog lang gezellig in Wohnheim A. Gerard danst een beetje en Martina maakt hier een opmerking over. Iedereen ligt helemaal in een deuk. Gerard, also when you dance you drive your LKW. En dat met het half Italiaanse accent, wat lachen. De Japanse dames zijn er ook. Wat een stelletje mafkezen zijn dat ook. Gerard steekt, tot ieders vermaak, Chau ons Amerikaanse topmodel nog even flink de gek aan. Tanya en ik ruimen alles op want de rest is ondertussen al vertrokken. Ze had Wiskey meegenomen dus moest er na het eten een Irish Coffee gedronken worden. Toch niet echt wat voor mij pfff. Na alles opgeruimd te hebben sluiten we de deur maar achter ons. Toch vreemd, we wonen allebei niet in dat huis maar je kunt er doen en laten wat je wil. Er is totaal geen controle. ´s nachts krijg ik nog telefoon vanuit Spanje. Ik had het niet gemerkt maar na een smsje bleek dat Natalia even wou weten hoe het ging in Duitsland. Morgen de laatste lesdag. De tijd is voorbij gevlogen.
Vrijdag: Voor de eerste keer dat ik smorgens niet echt fit ben. Dat late eten en zo´n Irish Coffee is niet echt iets om vlak voor het slapen te doen. Na een flinke lange douche kom ik terug op mijn kamer. Ik hoor een hond en hoor mensen een beetje lachend voorbij rennen. Alsof ze voor de hond op de loop zijn. Als ik naar Herman loop om te ontbijten zie ik politiemannen bij mij in het hofje staan, er staat ook een ambulancebroeder bij. Vlak bij Herman´s kamer zie ik ook allerlei politieauto´s rijden in het park tussen school en het Wohnheim. Het zal wel. Ik vertel het de rest. Ik vertel dat ik vermoed dat een zwerfhond iemand heeft gebeten ofzo en dat ze die hond nu zoeken. Ja weet ik veel. Even later komt Gerard aangelopen. Gerard zegt dat er veel politieauto´s op de parkeerplaats staan. Marnick komt later aan. Hij mocht niet naar Herman lopen. Hij moest de bus maar nemen naar school zei een agent. Toen hij vroeg wat er aan de hand was zei de agent hem vanavond maar naar het nieuws te kijken. Eenmaal aangekomen op school weten we nog van niets. In de pauze duiken we even achter internet en wordt ons duidelijk dat het om een terrorist gaat. Na de pauze krijgen Gerard en ik ons certificaat. Een 1,7 staat er op. Hiermee ben ik prima tevreden. Gerard had zelfs een 1,3. Net zo goed. We nemen aan het eind van de les afscheid van een aantal personen die we niet meer zullen zien ´s avonds. Nadat Gerard een woordje heeft gehouden moet ik ook nog even wat zeggen. Prima, het was mooi, bedankt en tot ziens. Na schooltijd zitten we nog behoorlijk lange tijd achter internet om te kijken wat er gaande is. We besluiten maar naar huis te gaan. Eerst nog even afscheid nemen van Magda en Federica, deze mooie dames kunnen we natuurlijk niet zo maar zonder afscheid verlaten. Eenmaal thuis aangekomen is het 1 groot mediacircus. Dit hadden we niet zo ernstig ingeschat. Als ik er aan kom lopen komt er direct een radioreporter naar me toe om te vragen wat ik er van weet. Ik heb vanmorgen alleen honden gehoord. Volgens mij ken ik die jongen helemaal niet. Verderop wordt een huisgenoot van de terrorist geinterviewd. Herman en ik staan er met een paar meer bij te kijken. Overal camera´s. Net zo mooi omdat allemaal te zien. Telkens komen er weer nieuwe reporters aangesprint. En iedereen vraagt, wat weet je er van? Na een tijdje rondgehangen te hebben vind ik het mooi geweest. Gerard en ik gaan rustig vanaf mijn balkon de drukte aanschouwen. Tobias belt nog vanuit Oostenrijk. Herman en ik staan vol in beeld en goed herkenbaar haha. Gelukkig had ik een net overhemd aan haha. ´s avonds moeten we weer in Wohnheim A zijn. We hebben alles klaar staan. De Italianen zijn nog bezig met de pasta en verschillende broodjes. Wij mogen niet koken zeggen ze. Hun willen het doen. Ik vind het allemaal prima. De rest helpt de Italiaanse dames nog maar ik ga mooi in het feestgedruis zitten. Er zijn meer dan 16 mensen in die keuken en iedereen moet eten haha. De Brazilianen schamen zich een beetje en komen met een krat bier aan, onder de vermelding, dit is Braziliaans eten. Na heel veel pannekoeken komt er pasta op tafel. Wederom heel lekker. Daarna hebben de japanners nog wat in petto en we zitten al zo vol haha. Maargoed een bakje ijs met vruchtjes is natuurlijk nooit weg. Hierna gaat iedereen lekker rustig zitten en wordt er volop gedronken. Ik heb voor verschillende flessen drank gezorgt want er staan er best veel op tafel en wel geteld 2 flessen waren niet van mij haha. Ik ga dus maar eens rond met een “doppe” kruidenbitter. De Japanse dames willen in eerste instantie niet maar na enig aandringen van de gehele woonkamer zijn ze toch makkelijk over te halen. Heb nog nooit iemand zo´n zuur gezicht zien trekken haha. Zo´n afscheidsfeest is supergaaf alleen heeft het 1 nadeel. Je ziet de hele avond bijna niets. Er wordt in het wilde weg geflitst. Vooral onze Aziatische vrienden weten niet van ophouden. Als je gaat staan voor 1 foto duiken links en rechts nog eens 6 camera´s op. Ik heb iedereen mijn mailadres gegeven dus hopelijk ontvang ik nog enkele leuke foto´s voor op mijn fotosite.
Tegen een uurtje of half 11 gaan we nog even met een bord met pannekoekpunten een bord brood met tomaat en knoflook en een bord met brood met tonijn richting alle “mediamensen” het eten wat we ze brengen wordt zeer gewaardeerd maar waar het eigenlijk om ging, een leuke journalist voor Martina, die was er niet meer. Alles voor niets! Tegen half 12 vertrekken politie en vlak er achter aan de media. Ondertussen gaat er een groep richting Dance-Palace. Uiteraard is de verleiding groot maar ik besluit maar niet mee te gaan, moet per slot van rekening de volgende morgen rijden naar Dornbirn. Gerard biedt al aan morgen wel te willen rijden. Dat zien we morgen dan wel. Enkele, wederom, schone dames gaan richting Dance-Palace en natuurlijk moet er weer even afscheid genomen worden. Mooi werk haha. Het feest loopt daarna wel snel tegen het einde want er zijn eigenlijk te veel mensen naar Dance-Palace gegaan. Ook loopt het qua alcohol uit de hand want mensen beginnen elkaar met negerzoenen in het gezicht te drukken en zulke taferelen. Ik ga maar richting bed. De rust is wedergekeerd op het Wohnheim. Het is ondertussen ook al 2 uur.
Tegen half 6 klopt er iemand op mijn deur. Eerst heb ik het niet door maar na herhaaldelijk kloppen wordt ik dan toch wakker. Tanya moet nog even afscheid nemen. Ze was naar Dance-Palace geweest. Wat een chaos, volgens mij is ze net zo dronken. Maarja, goodbye haha!
Zaterdag: Tegen 9 uur ontbijten bij Herman. Hierna brengt Marnick, Gerard en mij naar de Europcar. Hier halen we onze auto op. Een mooie polo. Ik wil zo instappen en wegrijden maar Gerard, met al zijn ervaring, kijkt de auto eerst even helemaal na. Er mist een wieldop en verder geen problemen lijkt het. Wij weer naar binnen. “Meneer, er mist een wieldop!” De man lacht en vind het volgens mij wel netjes dat we eerst de auto controleren. We geven hem het papier terug maar hij wijst hierop dat het allemaal al vermeld staat. Oke, nu kunnen we echt Abfahren! Thuis pakken we de koffers in de auto. Lianne en Caroline staan al klaar om ons uit te zwaaien. Bij het ontbijt hadden Margo en de Russische Tanya ons al goobye gezegt. Chau komt ook nog even langs bij de auto. Nice Car! Ja hoor komt zij ook weer aan, ze vind werkelijk, heel Amerikaans, alles nice! Jazeker nice car! Gerard en ik levereren onze sleutels in bij de hausmeister. Hierna moeten we nog even naar woning C. Federica staat al klaar in haar pyama maar Martina moet nog gewerkt worden. Federica roept haar al een paar keer op de italiaanse wijze waar wij wel weer om kunnen lachen. Nou dat was even schrikken. Martina kon werkelijk wel een spook gezien hebben. Het was zeker gezellig gisteren? Na een knuffel laten de Italiaanse dames wel weten dat ze het echt niet leuk vinden dat we weggaan. Ja sorry, life goes on! Nadat Martina ons uitzwaaide met de woorden goodbye kakteef. Hebben we nog maar 1 keer baldraga geroepen en zijn we weggereden. Lianne en Caroline vroegen zich nog af waar Tanya bleef maar ik wist hun wel te melden dat zij zeer waarschijnlijk niet zou komen om ons uit te zwaaien. Hoe ik dat nu weer wist is voor hun een raadsel gebleven.
Met Gerard als co-driver naast me gaan we richting de boot voor de oversteek naar Meersburg. We rijden bovenlangs de Bodensee zodat we niet door Zwitserland hoeven en dus geen vignetten hoeven te kopen. Vlak voor de Oostenrijkse grens gaan we van de snelweg af. We mogen niet over de snelweg want ook voor Oostenrijk ben je een vignet nodig. We toeren daarom mooi vanaf Lindau langs de Bodensee richting Bregenz. Hele stuk wel in een file maarja dat mocht de pret niet drukken. Radio aan en we vermaakten ons prima met een beetje rond loeren. Na Bregenz konden we mooi een stukje doorrijden en eigenlijk zonder dat we het doorhadden waren we al in Dornbirn. Ja werkelijk, druk aan de praat, net een stel vrouwen, reden we al in Dornbirn zonder dat we het door hadden. Volgens mij zijn we er al? Ja kijk, die parkeerplaats, allemaal nummerborden met Dornbirn, haha we zijn er al joh. Tobias maar even gebeld, waar moeten we heen? Richting school, pik ik jullie daar wel op. Wij naar school. We zijn ondanks de file en het omrijden door Duitsland en niet over de snelweg te mogen nog eerder dan Herman en Marnick. Deze komen overigens maar zo´n 10 minuten later aan als ons. Het ontvangstcomite zit al op ons te wachten. Frau Wüstner brengt eerst Herman en Marnick naar hun kamer. Daarna komt ze naar ons toe. Herman en Marnick hebben het echt mooi voor mekaar. Heel groot en netjes. Wij daarentegen hebben het ook heel groot maar ook heel ouderwets. Om met Gerards woorden te spreken: Een autenthiek Oostenrijks commisaris Rex huis. We kijken vanaf ons balkon tegen de hoge bergen aan. Het is werkelijk schitterend. Als Herman en Marnick bij ons komen vragen we Marnick even met ons mee te rijden naar Lindau om onze auto daar in te leveren. Het is daar even zoeken naar de europcar maar we hebben hem dan toch nog wel gevonden. Sleutels inleveren bij een tankstation en klaar zijn Gerard en Han. Tobias is ook even mee en die komt op het goeie idee om even naar de winkel te gaan in Lindau aangezien we niet zoveel tijd meer hebben voor het 5 uur is. We slaan even flink in en rijden terug naar Dornbirn. We besluiten tegen half 8 uit eten te gaan. Heb ik nog mooi even tijd voor een powernap, ik was namelijk wel diegene die vanacht nog ruw uit zijn nachtrust werd gehaald. Tegen half 8 zijn we dan ook bij Herman en Marnick en zoeken we een restaurant op. Een mooi autenthiek gebouw midden in het centrum. Laten we daar maar eens naar binnen lopen. Eenmaal binnen aangekomen lijkt het wel heel luxe. Ik spiek snel even in een kaart wat de prijzen zijn. Het valt nog mee. Het eten is wel heel lekker. Als we naar buiten lopen staat er net een groep medestudenten voor de deur. Tobias, die hun allemaal al zo´n beetje kent stelt ons aan ze voor. We duiken met elkaar de kroeg in. Het wordt gezellig en laat! Als ons gevraagd wordt wat proost in het nederlands is vertellen we exact hetzelfde als we de spanjaarden in Emmen wijs maakten. Daarom schreeuwt iedereen bij het volgende rondje in plaats van proost, de nederlandse, door ons verzonnen versie: Beffen is gaaf!!! Natuurlijk biggellen de tranen ons weer over de wangen van het lachen als de hele groep dit schreeuwt. Ook in deze groep zitten zuid amerikanen, deze keer wel geen Brazilianen maar Mexicanen. Gevolg, ja hoor, weer Tequilla drinken. Ik vind het al niet meer zo erg als in het begin in Konstanz. De mexicanen vinden het niet sterk genoeg en nodigen iedereen bij kun thuis uit. Eenmaal aangekomen in de kamer van Jezus, haha ja zo heet hij, krijgen we toch een portie sterke Tequilla voor de kiezen. Volgens mij heb ik meer dan 1 hele citroen opgegeten om de smaak weg te spoelen. Oke, de fles is leeg, terug naar de kroeg. Herman, Marnick en Gerard, die tijdens het tequilla drinken het al hadden gelaten bij alleen kijken gingen er vantussen. We blijven met een klein groepje over, het is daarom niet minder gezellig. In tegendeel, het is net zo gaaf! Er zijn 2 dames in ons gezelschap. Daarover hebben Tobias en ik ons al even ontfermt. We brengen ze netjes thuis haha. Laten we niet te gek doen, het is de eerste avond nog maar. Gerard is nog wakker als we thuis komen. We gaan slapen.
Zondag: Lekker lang uitgeslapen maar de gevolgen van de dag ervoor zijn nog merkbaar, het was gezellig haha. We gaan naar school om te internetten. Na een tijdje komen Marnick en Herman ook. Gerard en Tobias gaan voetbal kijken met de rest van de externals (zo ga ik de buitenlandse studenten hier maar steeds noemen denk ik) hier voetbal kijken in een kroeg. Ik hou het vandaag maar bij internetten want het is een heel verhaal dat ik moet produceren. Nu zo op huis aan. Nog lopend want we hebben nog geen fiets. Even fijn eten en vanavond zullen we wel niet zo veel doen om de eerste dag netjes te kunnen verschijnen. Met weemoed denk ik terug aan Konstanz, het was er gaaf maar ook blij dat het nu gaat beginnen in Dornbirn sluit ik af! Gegroet!