Het laatste weekend, het casino en afscheid nemen

Ik weet het nog als de dag van gisteren, op 3 augustus stap in bij pa in de auto om af te reizen naar Oosterhessellen waar ons 5 maanden durende buitenlandse studie begon. Nu, 2 dagen voor kerst ben ik weer thuis. Heb zelfs alweer een avondje in de kantine en in Kremer doorgebracht en het was net als of ik niet weg was geweest. Maargoed, ik moet nog wel even mijn laatste verhaal schrijven want dat mag natuurlijk niet ontbreken. Vrijdag, nadat ik mijn verhaal had getypt ben ik op mijn brute Oostenrijkse fiets naar het station gefietst want er kwam hoog bezoek voor mij. Het laatste weekend in Dornbirn had ik gezelschap van Nienke en Marije. Deze kwamen naar een lange reis exact op tijd Dornbirn binnen hobbelen met de trein. We besloten na de lange treinreis eerst maar even langs de kerstmarkt te lopen zodat de dames op kracht konden komen met een gluhweintje. Hierna zetten we de wandeltocht in naar huis. Tobias heeft ondertussen het eten al klaar op tafel staan dus we kunnen zo aanschuiven. De dames pakken hun tassen uit en hebben voor ons nog een verrassing meegenomen. Een 2 liter fles Grolsch en nog een flesje met een sapje dat de dames zelf lekker vinden. We zitten tot een uurtje of 9 bij ons thuis om daarna richting de verjaardag van Petra, Makarius en Sofian te gaan. Makarius is de “Man with the mission” uit Namibië. De dames hadden dan ook geen gebrek aan aandacht en de onderhandelingen waren in volle gang. De waarde van de dames begon op 2 euro maar door een behoorlijke inflatie werden op het eind van de avond zakken met diamanten beloofd. Helaas nog geen kameel want dat had ik natuurlijk wel stoer gevonden. Het is een gezellig feestje, het is natuurlijk lomp maar dat kan bijna niet anders meer met zo veel internationale studenten bij elkaar. Wij, de dames, Tobias en ik besluiten daarna de stad in te gaan. Gerard blijft en heeft ook geen klagen om aandacht aangezien hij al weg zou zijn is het voor veel mensen een verrassing dat hij er nog is. Wij gaan naar Mr. John’s. We maken het deze avond niet heel laat want iedereen is al aardig moe. Thuis aangekomen is Gerard nog niet thuis. Wij bellen hem even maar hij heeft het feest verplaatst. Nu zat hij aan de Hatlerstrasse. Nu we weten dat hij in goede handen is gaan wij maar slapen. Zaterdag worden we om 12 uur wakker van het alarm dat iedere zaterdag om 12 uur af gaat. We kijken of Gerard er weer is en dat is het geval. Hij heeft tot half 6 aan de Hatlerstrasse gezeten. We kunnen concluderen dat hij nog even alles uit zijn laatste weekend haalt. Ik besluit de dames Karren te laten zien. Na een lange wandeling door Dornbirn waar de nodige kiekjes werden gemaakt komen we aan bij de kabelkar. We gaan met het bakje omhoog. Terwijl het beneden, onder het wolkendek vriest en vies koud is en het er droevig uitziet is het op Karren +9 graden. De zon schijnt en we hebben een prachtig uitzicht op het dichte wolkendek. We zien het laatste stukje van Dornbirn maar het duurt maar even of dat trekt ook al dicht. Na een tijdje nemen we de lift weer naar beneden, we lopen langs school en gaan even bij Gerard en Tobias langs want die zitten op school. We zitten allemaal even op internet waarna ik met de dames richting het centrum vertrek om even lekker iets te gaan eten. De heren gaan naar huis om daar te eten. Het eten was heerlijk en de dames besluiten ook nog eens de rekening voor hun rekening te nemen dus dat was ook nog eens fantastisch. Nogmaals dank daarvoor. Hierna vertrekken we de stad in waar de rest ook al is of vlak er na aankomt. Vanavond is de citysurf weer. Dit houdt in dat je met een armbandje om alle kroegen in kunt. Wij willen dat helemaal niet dus besluiten na een paar gluhweintjes en een paar rondjes op de schaats over de ijsbaan door de dames naar Tivoli te gaan. De barman, ook wel een marinier ziet ons alweer aankomen en deze kameraad heeft binnen no-time U2 uit de speakers. Even allebei de duim opsteken en we weten weer dat we op 1 lijn zitten haha. Het is heel gezellig in Tivoli maar aan alles komt een einde dus als de bel voor de laatste ronde heeft geklonken verlaten wij de kroeg. Ondertussen zijn Gerard en Marije naar huis gegaan. We gaan nog even bij TomTom langs voor Eine mit Alles en lopen daarna door richting Innauer. Halverwege komen we nog een groep internationale studenten tegen die wel deelnemen aan de Citysurf. Het is even een enorme lompe chaos op straat maar wel weer gezellig. Fotomomentjes haha. De 2 groepen gaan weer uit elkaar en wij vertrekken richting Innauer maar komen daar niet in omdat we niet deelnemen aan de citysurf. Oke, we gaan naar ons huis. Ik loop met Stefan en de dames richting ons huis, Tobias fietst met Roderick en Tim. Als de heren thuis zijn komt Gerard ook nog uit bed. De geheime zender muziek knalt nog tot half 6 bij ons door het huis, dat is ook het tijdstip dat Stefan als laatste vertrekt en wij allemaal ons bed opzoeken. Zondag: Na 3,5 uur slaap gaat de wekker alweer. Na een douche loop ik met de dames naar het station om ze daar op de trein te zetten. We drinken nog een bakkie koffie en dan vertrekken ze. Ik neem nog een paar broodjes mee als ontbijt en ga weer naar huis. Hier aangekomen verkeerd iedereen en alles nog in volledige rust. Ik duik er dan ook maar weer in om tegen 2 uur er weer uit te gaan. De rest ontwaakt rond dat tijdstip ook, we horen dat Tim en Roderick na het avondje bij ons thuis maar besloten hebben om de volgende dag niet te gaan skien. Gerard wil op zijn laatste dag nog even een keer bij bethlehem eten. We gaan met elkaar die kant op en er zijn heel veel internationale studenten, we kunnen wel zeggen dat bijna iedereen er was. Het ging er gezellig en natuurlijk weer lomp aan toe. Ik eet voor de eerste keer de Bethlehem snitzel op. Je moet het je voorstellen ter grote van 6 Nederlandse snitzels. Je hebt 3 grote plakken op je bord liggen welke in Nederland al door zouden gaan voor een dubbele portie. Hierna fietsen we “vol”daan naar school om ons even voor te bereiden op de lessen die deze week nog op het programma staan. Als we hierna thuis zitten komen Roderick, Tim en de gekke Polen langs. Het is nog even gezellig en er wordt nagesproken over de voorgaande avond. Als ze aan het eind van de avond de Beckenhag verlaten moet Gerard nog even met ze mee. Hij geniet echt tot het laatste moment van zijn laatste uren in Dornbirn. Ik krijg nog een sms van Marta die me een paar sokken op de trap had gelegt, cadeautje. Zij had immers mijn sokken “geleend”. Tobias en ik ruimen op en gaan plat. Als Gerard later thuis komt blijkt onze missie dan als nog geslaagd en dat wel op de laatste dag van zijn verblijf. Wat een topweekend! Haha. Maandag gaan we er op tijd uit want we willen voor zijn vertrek nog even met Gerard een bakkie koffie drinken. Als wij dan naar school fietsen gaat Gerard er vandoor. Op school zijn de lessen saai. Het tempo ligt te laag. We moeten beslissingen nemen en krijgen daar halve dagdelen voor. Te veel tijd. Zoiets is veel leuker als er een beetje druk op de ketel zit. Onze groep is wel leuk want ik zit bij Tobias en Roderick in. Samen epibreren we ons een slag in de rondte. De leraar heeft wel door dat wij er niet zo veel tijd voor nodig zijn en het wat ons betreft wel sneller mocht. Hij komt ons dan ook nog eens melden dat het een nieuwe simulatie is en wat er ook gebeurt we wel een 3 krijgen haha. Nou dat kleine beetje motivatie die er al was is nu helemaal wel verdwenen haha. We hebben het alle 3 dan ook wel gehad hier. Maar dat we zeker een 3 krijgen geeft ook een mogelijkheid om bezig te gaan met papers die we nog moeten maken. Dat doen we dan ook maar. Na schooltijd internetten we even en gaan daarna naar de Hatlerstrasse om te genieten van de kookkunsten van de Poolse dames. Hierna breekt de chaos weer uit aan de Hatlerstrasse dus besluiten wij de avond ergens anders door te gaan brengen. Waar gaan we heen? Het is immers weer maandagavond, dussss, nee laten we dat maar niet doen, we gaan naar een casino. Misschien kunnen we als ons uitgegeven geld hier nog wel terug verdienen. In Bregenz is een mooi casino dus daar gaat de rit heen. Met Roderick achter het stuur en Wolter Kroes uit de boxen tuffen we richting Bregenz. Hier aangekomen blijken we in pak te moeten zijn. Balen, wat nu? We gaan gewoon ons pak ophalen haha. We toeren heen en terug en als we er de 2e keer deze avond aankomen worden we netjes binnen gelaten en vraagt de dame: hier al eerder geweest? Nee zegt Roderick, maar natuurlijk waren we hier wel eerder geweest, nog geen half uur geleden maak ik de dame duidelijk, oh pardon, ik had jullie niet herkend in pak haha. De eerste de beste fruitautomaat waar Tobias 10 euro ingooit haalt hij gelijk 100 euro uit. Bliksem, dat gaat mooi. Op het eind van de avond heeft alleen Tobias nog wat geld verdient. We hebben nog wel even aan de roulette tafel gestaan en wat daar gebeurde is wel vermeldenswaardig. Ik zet netjes enkele fiches in, doe een stap terug en kijk op mijn telefoon. Heey een sms, ik lees, Tom: Alles op 32 rood. Niets meer inzetten en wat gebeurt er. 32 rood. Ik laat het Tobias en Roderick lezen en we zijn met stomheid geslagen. Had ik nu maar eerder gekeken haha. Niets aan te doen, het geld is al weer weg. Als we terug zijn in Dornbirn willen we nog even een louche etablissement bezoeken maar dat is ook al omgetoverd tot een casino voor deze avond. Nou, we hebben genoeg gegokt, we zoeken ons bed op. Dinsdag: School is weer aardig saai. Sommige groepen hebben zo enorm veel tijd nodig terwijl wij de hele simulatie al afwerken. We werken dus nog maar mooi even aan een paar papers. We hebben zo na de 2e periode het spelletje wel door en halen nog wel enkele mooie geintjes uit zoals onze lonen enorm op te voeren. Ons personeel is in ieder geval tevreden met ons haha. Tussen de middag eten we op school en tegen 5 uur zijn we alweer vrij en verder dan gepland. Thuis beginnen we schoon te maken en onze tassen te pakken. Ook brengen we vuilnis weg en halen de laatste boodschappen. Ik kook voor de Polen en Roderick. Stefan komt ook nog langs. Stefan is een gave kerel uit Oostenrijk die ons wel best aan kan. Hij heeft van zijn vriendin zelfs een Nederlands woordenboek gekregen en hij verstaat ons soms gewoon als we onderling Nederlands praten. Hij heeft lekkere cocktailtjes mee. Het zijn prachtige producten en dit brengt ons op een schitterend idee. Na het eten discussiëren we een beetje over het product en dat het eigenlijk een prachtig product is voor de Nederlands markt. Het ziet er gelikt uit. Zouden we dit kunnen importeren? Er komt pen en papier aan te pas en we werken het allemaal mooi uit. Omdat de Poolse dames door ons onderzoekje niet genoeg aandacht meer krijgen verlaten ze de Beckenhag maar. Wij kijken nog even Jiskefet en het mooie is dat Stefan het ook snapt. Woensdag: We werken ons snel door de laatste periodes heen en zijn eigenlijk allang klaar. Tobias en ik doen ook niets meer voor dit vak en Roderick blijft iedere nieuwe periode gewoon op “enter” drukken haha. Als Roderick later ook nog eens als Storm een vol computerlokaal binnen komt lopen pissen we bijna weer in de broek van het lachen. Die mensen daar keken weer, wat een lompe gasten die Nederlanders haha. Als we klaar zijn met onze opdracht beginnen we aan ons eigen projectje. De dag gaat snel voorbij, tussen de middag eten we een broodje kebab, savonds eten Tobias en ik de restjes die we nog in huis hebben op, vlak hierna komt Roderick onze kant op met een paar biertjes, als we deze op hebben gaan we richting het centrum. We drinken een paar gluhweintjes op de laatste avond dat we in Dornbirn zijn en als de Christkindlemarkt dicht gaat gaan wij naar Mr. John’s. Iedereen zit boven en dat vinden wij niets aan dus gaan Tobias en ik met de mexicanen naar beneden. We zitten aan de tafel waar we de eerste avond ook aan zaten. We overzien onze prachtige tijd in Dornbirn en we lachen wat af. Het duurt ook maar even of iedereen komt wel van boven naar ons toe. Het wordt nog een mooi en lang feest. Onze opmerking toen we ons huis verlieten heeft ook geen waarde meer want we zeiden, het wordt vanavond echt niet later dan 1 uur. Ondertussen is het al ver voorbij 2 en het feest is nog steeds in volle gang. Langzaam aan beginnen mensen afscheid te nemen en het gejammer begint. Zelden zoveel tranen gezien. Als Mr. John’s tegen 3 uur dicht gaat moeten we allemaal weg en stormvloedkering kon deze tranenregen zelfs niet tegenhouden. Wat een gejankt. Het vervelendste is dat je niet weg komt want er komt steeds wel iemand bij je staan huilen. Ze kunnen ook niet veel anders uit brengen dan. Ja, uhmm, ja, jullie waren funny haha. Dat is dan wel weer positief. Tegen half 4 rollen we voor het laatst aan de beckenhag ons bed in. Ondanks een aantal biertjes concluderen we dat we toch iets te nuchter zijn voor zo’n emotioneel afscheid. Donderdag: We zijn net iets te laat uit bed, ik neem maar even contact op met onze CEO en die is wel op tijd dus neemt onze honneurs wel waar. We komen een half uur te laat de les binnen en de leraar lacht er gewoon om. Hij vindt het ook allemaal wel goed. Na de les werken we nog even aan ons projectje dat nu toch behoorlijk serieus begint te lijken. Enkele marketingstrategieën en analyses worden losgelaten op ons product en we denken sterk te staan. Mooi joh, wat een avondje drinken wel niet voor iets moois op kan leveren. Hierna rijdt Roderick met Tobias mee naar Lindau om onze bus op te halen, ondertussen maak ik nog schoon aan de beckenhag. Als Tobias met een halve vrachtwagen de oprit indraait kijk ik mijn ogen uit. We hoeven helemaal niet in te pakken ofzo, hier kun je alles gewoon inschuiven en dan heb je nog ruimte over haha. Om 3 uur draait Tobias de neus van onze bus richting Twente al moeten we nog wel even een tussenstopje maken omdat Tobias nog cadeautjes moet kopen voor thuis. Maar om kwart over 3 zetten we dan echt koers richting Nederland en laten Dornbirn achter. Het was een prachtige tijd. Tobias had even bedacht dat via Wurtsburg wel iets langer zou zijn maar dat het wel sneller zou zijn. Prima, gas maar raak. We zijn in 7 uur en 3 kwartier thuis met 1 tankstop. We zijn om kwart voor 11 in Almelo dus pikken gelijk Tom even op van het station want we komen er toch langs. Als we vanaf Westerhaar de Tonnendijk oprijden en vlak bij huis zijn schieten er vuurpijlen de lucht in haha. Grapje van Harry. Thuis staat er een ontvangstcomité op met te wachten en het wordt nog even gezellig in de huiskamer bij moeders aan de Tonnendijk. De volgende ochtend brengen Tobias en ik de bus nog even terug naar Gronau want als je binnen Duitsland blijft betaal je 160 euro minder dan wanneer je in een ander land inlevert. Vrijdag alweer gezellig in de kantine en bij Kremer gezeten. De kerst alweer met de familie doorgebracht en zo lijkt het net of je niet weg bent geweest.

Ons verblijf in vogelvlucht, 3 augustus vertrokken naar Konstanz waar we 1 maand een Duits cursus hebben gevolgd. Het was daar heel mooi met een gezellige groep en klap op de vuurpijl de terrorist die bij ons van de campus wordt opgepakt en we de hele wereld over gaan haha. Hierna de 4 maanden in Dornbirn. In vergelijking met Nederland moeten we er hier best aan trekken qua schoolwerkzaamheden. Maar het heeft ook een voordeel, we denken echt iets geleerd te hebben. Ondertussen zijn we naar Wenen, Salzburg, Liechtenstein (Vaduz) en het Oktoberfest in Munchen geweest. Natuurlijk ook in de omgeving van Dornbirn hebben we van alles gezien. Pa en Ma kwamen langs met Kim en later kwam Tom ook nog langs. Het laatste weekend kwamen Nienke en Marije ook nog langs, terwijl Tobias tussendoor ook nog enkele keren bezoek had gehad. Op donderdag 21 december rijden we weer huiswaarts met een fantastische tijd achter de rug en een hele ervaring rijker. Omdat het lessysteem ons daar zo beviel hebben we ook nog eens aan extra lessen deelgenomen en zoals het er nu naar uit ziet hebben we alle punten wel gehaald. Waar we er 30 moesten hebben, hebben we er 43 gehaald. We zijn dus absoluut niet voor niets geweest. Kort samengevat zijn we dus 43 punten, 10 kilo en 5 maanden verder….

Iedereen hartelijk dank voor je support op mijn site en als ik je nog niet heb gesproken zal dat binnenkort vast snel gebeuren. Voor het laatst zeg ik:

GEGROET!!!